Zanim stała się słynną marką kosmetyczną, Helena Rubinstein wiodła inne życie. I to jakie, co za nieprawdopodobna przygoda!

Znaliśmy miliarderkę obwieszoną klejnotami, z portretĂłw Dali’ego czy Picassa. Ta "cesarzowa piękna" zmieniła wizerunek kobiety podając jej lustro wiecznej młodości; była niesłychanie pracowita, z ogromną szybkością przemierzała naszą planetę, zatrzymując się zaledwie na chwilę w ktĂłrymś ze swych wspaniałych domĂłw - ale czy wiadomo, że ta "Hearst w spĂłdnicy" była kiedyś skromną Polką?

Przyszła na świat w roku 1872 w żydowskiej dzielnicy Krakowa, była najstarszą z siedmiu siĂłstr, na tyle silną, że umiała przeciwstawić się konwenansom. Zawsze była wolna, potrafiła też narzucać swoją wizję. Od Australii, do ktĂłrej wyemigrowała w wieku 24 lat i w ktĂłrej była pionierką w dziedzinie pielęgnacji kosmetycznej, po Nowy Jork gdzie zmarła jako kosmopolityczna księżna w wieku 93 lat, życie Heleny Rubinstein toczyło się jak powieść-rzeka.

Powieść, w ktĂłrej pojawiają się wszystkie talenty tamtych czasĂłw, od Poireta do Chanel, poprzez Louise de Vilmorin; to wspaniała saga, pełna giełdowych krachĂłw, milosnych tragedii, dramatĂłw małżeńskich i utraconych klejnotĂłw.

Przez całe swe życie Malika Ufkir była więźniem. Najstarsza cĂłrka generała Ufkira miała pięć lat, kiedy została adoptowana przez władcę Maroka Muhammada V i odtąd wychowywała się w pałacu krĂłlewskim w Rabacie. Przed oczyma figlarnej i przestraszonej księżniczki defilowali dworzanie, niewolnicy i konkubiny. Kiedy dumna potomkini BerberĂłw opuszczała pałac, otaczało ją powszechne zainteresowanie. PrĂłba zamachu stanu przeciwko Hasanowi II, podjęta 16 sierpnia 1972, zmieniła jej los. Dla generała Ufkira oznaczała śmierć, dla jego żony Fatimy i ich sześciorga dzieci, z ktĂłrych najmłodsze nie miało jeszcze trzech lat - więzienie. W pustynnych kazamatach, w celach zamieszkanych przez skorpiony, Malika wychowywała swych braci i siostry, ratując ich od śmierci. W nieludzkich warunkach spędzili piętnaście lat, zanim udało im się uciec. Malika, wspĂłłczesna Szeherezada, nie zapomniała niczego: lęku w samotne noce, głodu i pragnienia, frustracji kobiety pozbawionej miłości, ale też pogody ducha rodziny, ktĂłrą chciano skazać na najgorszą z kar - zapomnienie. W książce, ktĂłrą czyta się niczym baśń z tysiąca i jednej nocy, Malika staje się wreszcie kobietą wolną.